Κι ύστερα ξεκρέμασα την ακτή
Απ’ τα μπράτσα σου
Το περιβραχιόνιο της αμμουδιάς
Ζήσαμε τις κερασιές
Το φιλί του Μάη
Τη συναρμολόγηση της φωτιάς
Το αναλόγιο της αγάπης
Εξηγήσαμε όλα τα θαύματα
Περπατήσαμε τους δρόμους της πόλης
Παίξαμε σαν φυσαρμόνικες παιδιών
Θλιβερά χαρούμενες
Κρατήσαμε τη λάμπα ανοιχτή
Καρωτίδα φωτός
Είδαμε το φθινόπωρο να ρίχνει φύλλα
Την ώρα να βγάζει παγετώνες από το στήθος
Το χάος να κυβερνιέται από χάος
Συνεταιριστήκαμε αγωνία
Ανεβήκαμε στους εξώστες
Δειπνήσαμε ως αργά.
Μετά φιληθήκαμε με πάθος
και χαθήκαμε στην αχλύ του ονείρου...
---Πύλες της Ανοιξης---
Μια ελπίδα γεννιότανε μέσα μου μια πράσινη αίσθηση ένα τοπίο
γεμάτο φως κόκκινο χώμα,
πράσινα πεύκα,
γαλάζια θάλασσα
Και στο βάθος απέναντι σ’ ένα κάποιο νησί
ένας ήλιος ξημέρωνε...
Έτρεξα στον ορίζοντα με τα χέρια ψηλά να τον φτάσω…
Κι είδα μια Πύλη….
Δυο στήλες Ηράκλειες
από μια άνυδρη χώρα, με οδηγούσαν στην όαση
Πύλες της Άνοιξης
Φωνές του Παραδείσου με καλούσαν να μπω,
σ’ ένα άγνωστο δάσος
κάπου πίσω απ’ την έρημο
έλεγαν πως κρυβόταν μια λίμνη…
